شاخص هزینه‌های مصرف شخصی (PCE)
شاخص هزینه‌های مصرف شخصی (Personal Consumption Expenditures) یا به اختصار PCE معیاری‌ست که نشان می‌دهد مردم ایالات متحده چقدر برای کالاها و خدمات مختلف هزینه می‌کنند. این شاخص تغییرات در هزینه‌های مصرف‌کنندگان را اندازه‌گیری کرده و تاثیر زیادی در ارزیابی تورم و وضعیت اقتصادی کشور دارد. PCE همچنین رفتار مصرف‌کنندگان را در نظر می‌گیرد؛ به‌عنوان مثال اگر قیمت یک کالا افزایش یابد و مصرف‌کنندگان به خرید کالای مشابه یا ارزان‌تر روی آورند، این تغییرات نیز در محاسبه شاخص PCE لحاظ می‌شوند.
نحوه محاسبه شاخص PCE
PCE از داده‌های اقتصادی مختلف مانند هزینه‌های مصرف‌کنندگان، تولیدکنندگان و دولت به دست می‌آید. این شاخص با استفاده از شاخص قیمت کالاها و خدمات مصرفی (CPI) به همراه تحلیل‌های دیگر، تغییرات قیمت‌ها در بازار را محاسبه می‌کند. همچنین، محاسبه آن شامل اطلاعاتی از تولید ناخالص داخلی (GDP) است که از داده‌های اقتصادی کلان و مصرفی در کشور استخراج می‌شود.
در واقع، برای محاسبه PCE، فدرال رزرو به مجموعه‌ای از داده‌ها از جمله هزینه‌های خانوار، تغییرات در قیمت کالاها و خدمات و رفتار مصرف‌کنندگان نیاز دارد. داده‌های جمع‌آوری‌شده به طور منظم بررسی می‌شود تا روند تغییرات در هزینه‌ها و قیمت‌ها به طور دقیق‌تر اندازه‌گیری گردد. پس از آشنایی با نحوه محاسبه PCE، در ادامه به بررسی اجزای اصلی این شاخص خواهیم پرداخت.
اجزای اصلی شاخص PCE
شاخص PCE از سه بخش اصلی تشکیل شده است:
- کالاهای بادوام: مثل خودرو، لوازم خانگی و لوازم الکترونیکی
- کالاهای غیربادوام: شامل مواد غذایی، سوخت و پوشاک
- خدمات: مثل مراقبت‌های پزشکی، اجاره مسکن و بیمه
انواع شاخص PCE
شاخص PCE تغییرات قیمت کالاها و خدمات مصرفی را اندازه‌گیری کرده و به طور خاص به دو نوع مختلف تقسیم می‌شود:
- Overall PCE: این شاخص شامل تمامی کالاها و خدمات مصرفی است؛ بدون هیچ‌گونه استثنایی.
- Core CPE: این شاخص قیمت کالاهایی مانند مواد غذایی و انرژی را که نوسانات زیادی دارند، از محاسبات حذف می‌کند. این امر سبب می‌شود تا Core CPE تصویر دقیق‌تری از روند کلی تورم ارائه دهد.
چرا فدرال رزرو PCE را به CPI ترجیح می‌دهد؟
در آمریکا دو شاخص اصلی برای اندازه‌گیری تورم وجود دارد: PCE و CPI. هر دو شاخص تغییرات قیمت کالاها و خدمات را بررسی می‌کنند، اما در نحوه محاسبه و دامنه پوشش تفاوت‌هایی دارند. فدرال رزرو برای تحلیل تورم و تدوین سیاست‌های پولی، شاخص PCE را معیار دقیق‌تری می‌داند و به آن تکیه می‌کند این ترجیح به دلایل زیر است:
- پوشش وسیع‌تر هزینه‌ها: CPI فقط هزینه‌هایی را که مردم به‌طور مستقیم پرداخت می‌کنند، در نظر می‌گیرد. در حالی که PCE هزینه‌هایی مانند بیمه درمانی که توسط کارفرما یا دولت پرداخت می‌شود را هم لحاظ می‌کند. اما CPI این تغییرات را در نظر نمی‌گیرد و فقط قیمت کالاها را ثبت می‌کند.
- انعطاف‌پذیری بیشتر در محاسبه: PCE به دلیل انعطاف‌پذیری بیشتر، تغییرات در رفتار مصرف‌کنندگان را بهتر منعکس می‌کند. مثلاَ اگر قیمت کالایی بالاتر رود و مردم شروع به خرید کالای جایگزین کنند، این تغییرات در PCE در نظر گرفته می‌شوند.
- داده‌های دقیق‌تر: داده‌های PCE از منابع مختلف و داده‌های اقتصادی کلان مثل گزارش‌های تولید ناخالص داخلی (GDP) به دست می‌آیند، اما CPI بیشتر بر اساس نظرسنجی‌های خانوار محاسبه می‌شود.
- به‌روزرسانی بیشتر: داده‌های PCE و CPI هر دو به‌طور منظم به‌روزرسانی می‌شوند، اما داده‌های PCE به‌طور کلی بر اساس منابع و شاخص‌های گسترده‌تری به‌روز می‌شوند.
اهمیت PCE برای اقتصاد
PCE یکی از شاخص‌های کلیدی اقتصادی است که به سیاست‌گذاران در ارزیابی وضعیت اقتصادی کمک می‌کند. افزایش هزینه‌های مصرف‌کنندگان معمولا نشان‌دهنده رشد اقتصادی است، در حالی که کاهش آن می‌تواند به رکود اشاره کند. فدرال رزرو از این داده‌ها برای تصمیم‌گیری درباره سیاست‌های پولی و کنترل تورم استفاده می‌کند.
اگر مقدار PCE "فعلی" بیشتر از "پیش‌بینی" باشد، فدرال رزرو ممکن است نرخ بهره را افزایش دهد که به تقویت دلار و بالا رفتن ارزش ارز می‌انجامد. در مقابل اگر مقدار PCE "فعلی" کمتر از "پیش‌بینی" باشد، احتمالا نرخ بهره کاهش می‌یابد که می‌تواند موجب ضعیف‌تر شدن دلار شود. بنابراین می‌توان گفت PCE ابزاری مهم برای پیش‌بینی تورم، سلامت اقتصادی و تاثیرات آن بر بازار ارز است.
